اشعار

هــنـوز دیـده مـادر به گاهـوارۀ توست           به خیـمه منـتـظـر دیدن دوبـارۀ توست

به خـنده دل بربودی ز مادر ای اصغر           بیا که شادی مادر به یک اشارۀ توست

نـهـاده سـر به سـر زانـوان غـم، مـادر           که پاره پاره دلش چون گلوی پارۀ توست

چه پاسخ اهل حرم را دهم؟ چو می پرسند           که این قتیل به خون خفته،شیرخوارۀ توست؟

غـروب عـمـر تو را من نمی کنم بـاور           که آسمان وجـودم پر از ستارۀ تـوست

به خنده بر تن بی جان، دوباره جان بخشا           که جان به پیکر بی جان من، نظارۀ توست

اگر که سینـۀ مادر ز غـم گدازان است           ز سـوزِ تشنگیِ لعلِ پُـر شـرارۀ توست

به روز حشر که «عنقا» بسی بود ناچار           تمام چشم وجودش به دست چارۀ توست

ای اهل کوفه رحمی، این طفل جان ندارد           خـواهـد که آب گـویـد، امّـا زبـان ندارد

دیشب به گاهــواره، تا صبح ناله می زد           امـروز روی دسـتـم، دیگر تـوان ندارد

هنـگام گریه کوشد، تا اشکِ خود بنوشد           اشکی که تر کند لب، دورِ دهـان ندارد

رخ مثل برگ پائیز، لب چون دو چوبۀ خشک           این غـنچۀ بهـاری، غیر از خزان ندارد

ای حرمله! مکش تیر، یک سو فکن کمان را           یک برگ گل که تابِ، تیر و کمان ندارد

شـمشـیـر اوست آهش، فـریـاد او تلـظّی           جـانش به لـب رسیـده، نـایِ بیـان ندارد

با من اگر بجنگـیـد، تا کـشـتـنم بجنگـیـد           این شیرخواره برکف، تیغ وسنان ندارد

مادر نشـسـته تنها، در خـیـمه بین زن ها           جُز اشک خجـلت خود، آب روان ندارد

تا با خدنگ دشمن،روحش زند پر از تن           جـز شـانـۀ امـامـش، دیگر مکـان ندارد

میثم به حشر نَبوَد، غیر از فغان و آهش           آن کاو از این مصیبت، آه و فغـان ندارد